Donderdag 24 juli. Voor het eerst een lange rit van 2½ uur. Gaan de grens over naar Idaho en drinken koffie in Montpellier. Idaho is een aardappelstaat en heeft 2 miljoen inwoners. Nog een uurtje op de 89 naar het zuiden, om bij het Bear meer te stoppen voor een fotootje.

Hier passeren we de grens naar Utah. Bekend om de Mormonen. Een volk met een bijzonder geloof. De Mormonen mogen niet roken en geen alcoholische dranken gebruiken. De vrouwen zijn vaak in lange donkere rokken gekleed. De Mormonen maken vandaag de dag zo'n 90% van de bevolking uit. Utah is een droge en bergachtige staat en heeft 2,2 miljoen inwoners. Vijftien minuten verderop mogen we in Logan de bus weer uit voor een boterhammetje of iets dergelijks. We zullen deze dag 472 km afleggen. Salt Lake City bereiken we na vijf kwartier. Capital Hill gaan we bezoeken met een temperatuurtje van 40ºC. Al die regeringsgebouwen zien er hetzelfde uit: groot met een ronde koepel. Schitterende tuinen die we snel vastleggen op foto en film en dan maar gauw via de grote trappen naar binnen vluchten. De enorme hal met veel marmer geeft enige verkoeling.

In Hotel Red Lion komen we om vier uur aan. Wij krijgen kamer 733 op de 7e etage. Een kamer zoals we inmiddels gewend zijn. Mooi uitzicht. Onze bus brengt de groep, die de stad wil bekijken, naar Downtown. Hoe de terugreis genomen kan worden is ons uitgelegd, dus dat moet lukken! Wij sluiten aan bij een paar Nederlanders. Allereerst is de tempel aan de beurt voor een bezoekje. Deze kunnen we alleen aan de buitenkant bekijken. Geen probleem want de tuinen en fonteintjes erbij zijn schitterend om te zien.

Vandaag is het een feestdag in Salt Lake City en veel winkels en restaurants zijn gesloten. We lopen het Joseph Smith Memorial Building binnen op aanraden van de reisleider. Een gigantische hal met veel kroonluchters, kilometers tapijt, marmer echt en namaak. De mannen uit ons gezelschap raken in gesprek met een bisschop van dit geloof. Hij vertelt zo'n beetje wat Michael ons in de bus ook al had verteld.

Tijd voor een hapje. Maar… alle eettentjes die we tegenkomen zijn gesloten vanwege die feestdag. Uiteindelijk besluiten we maar in het hotel te gaan eten. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Er was ons verteld dat we de tram moeten nemen van Sandy en uitstappen bij 500th Street. Oké, dat proberen we. Eerst lang wachten bij de halte, komt de tram eindelijk hadden we er bij 450th Street uit moeten stappen. Nou vooruit, dan maar tot de volgende halte meerijden. Maar wat duurt dat lang! Hij stopt maar niet, we passeren het hotel, rijden nog steeds verder door. En na een paar bochten eindelijk een halte waar we uit kunnen stappen. Te ver om terug te lopen, dus naar het andere spoor voor de tram terug. En ja hoor, wachten…, wachten… Het is met veel gelach toch nog goed gekomen. We stappen nu wel bij 500th Street uit en kunnen weer een blok teruglopen, dan een straat in, richting Red Lion. Snel lopen want er komt een buitje aan.

Uitgehongerd kiezen we in het restaurant voor een lekkere steak met alles erop en eraan. Een paar Budweisers erbij en we worden weer mens. Maar ja, na een gezellige maaltijd volgt de rekening. Wij waren natuurlijk niet slim genoeg om aparte bestellingen te doen, dus de rekening moest na afloop gedeeld worden. Rekenen en tellen om alles zo eerlijk mogelijk te delen. Er staat al fooi en tax op de nota, dat natuurlijk ook door zoveel personen gedeeld moet worden. H. betaalt aan de kassa met de ingezamelde dollarbiljetten en houdt dan toch nog $ 3,- over. Moe en voldaan laten we ons op bed neervallen. 472 km.